Epilepsie

Wat is epilepsie? Hieronder verstaan we het herhaald optreden van aanvallen. Meestal komen deze met een zekere regelmaat terug, soms kan het ook bij een enkele aanval blijven.

Epilepsie komt in werkelijkheid veel vaker voor dan we denken, het wordt namelijk niet altijd als zodanig herkend en ook niet in alle gevallen door de eigenaar opgemerkt. Niet elke aanval is hetzelfde en duurt even lang. Er komen een aantal verschillende vormen voor: partiële aanvallen, waarbij slechts bepaalde delen van het lichaam betrokken zijn (stuiptrekken, zenuwtrekjes) en gegeneraliseerde aanvallen, welke het meest bekend zijn (omvallen, bewustzijnsverlies, stijf worden van de poten, krampen van het hele lichaam, urineverlies).

Hoe ontstaat een aanval?

In de normale situatie worden in de hersenen een heleboel signalen ontvangen, deze moeten verwerkt en weer op de juiste manier verzonden worden. De hersenen zitten heel ingewikkeld in elkaar, dus het is wel duidelijk dat het niet altijd goed hoeft te gaan. Onder bepaalde omstandigheden zijn er zoveel signalen tegelijk, dat de hersenen dat op dat moment niet kunnen verwerken. De signalen worden niet voldoende afgezwakt, waardoor ze gaan ophopen. Uiteindelijk komt het tot een uitbarsting, een soort "kortsluiting" en een aanval is ontstaan. Het type aanval is afhankelijk van de plek in de hersenen waar het ontstaat en hoe groot de uitbarsting is.

Welke soorten epilepsie kennen we?

We kunnen epilepsie onderverdelen in primaire epilepsie, zonder aanwijsbare oorzaak en secundaire epilepsie, waarbij er wel een oorzaak aan te wijzen is. De primaire vorm is eigenlijk de ware epilepsie en komt dan ook verreweg het meeste voor, we noemen dit ook wel idiopatische epilepsie. De secundaire vorm kent tal van oorzaken, denk hierbij bijvoorbeeld aan hersenaandoeningen, virussen, vergiftigingen, te laag suikergehalte, leverziekte en zo zijn er nog wel meer te noemen die echter minder van belang zijn.

Diagnose en behandeling

De diagnose is vaak lastig te stellen, mede ook omdat de dierenarts vaak op het verhaal van de eigenaar af moet gaan, de aanval is bij bezoek namelijk al lang voorbij.
Primaire epilepsie komt voor op een leeftijd van een half jaar tot een jaar of vijf. Verder wordt de diagnose gesteld door alle andere oorzaken uit te sluiten. Er is ook bekend dat zeker de primaire epilepsie gedeeltelijk erfelijk is en dat bepaalde hondenrassen gevoeliger zijn.
Bij het stellen van de diagnose wordt er eerst goed nagevraagd, er volgt een goed lichamelijk onderzoek en vaak wordt het afgesloten met een volledig bloedonderzoek. In bepaalde gevallen, als er bijvoorbeeld een oorzaak in de hersenen vermoed wordt, kan de dierenarts de hond doorsturen voor het maken van een hersenscan, maar dit is zeker iets wat niet standaard gebeurt.
Wanneer wordt er nu tot behandeling over gegaan? Bij een eerste aanval die kort heeft geduurd meestal nog niet. Het overzetten op versvlees heeft vaak een positief effect. Pas als er in korte tijd meer aanvallen komen of de aanvallen te lang duren, dan besluit de dierenarts vaak tot het geven van medicijnen. Het gaat hierbij vaak om het middel phenobarbital. Dit is een middel wat de prikkels in de hersenen afzwakt waardoor de kans kleiner wordt dat er een aanval kan ontstaan. In het begin moet de dierenarts zoeken naar de juiste dosering, dit gebeurt aan de hand van bloedonderzoek.
De lever- en nierwaarden van het bloed worden regelmatig gecontroleerd, omdat er door dit medicijn schade kan optreden aan lever en/of nieren. alsmede de hoeveelheid medicijn phenobarbital. Als dit uiteindelijk allemaal goed is, hoeft de hond niet zo vaak meer op controle en kan er prima mee geleefd worden. Belangrijk is wel om lever en nieren te blijven ondersteunen met natuurlijke middelen